Keith Dunn review: Freddie |
 |
“I started deeTone records in order to avoid the plantation, sharecropping mentality that sometimes exists in the record business. Hoewel deze CD van Keith Dunn al enkele jaartjes verkrijgbaar is, ze kwam uit in 2003, wil ik ze U toch niet onthouden. Ik ontdekte ze vier jaar geleden op CD-Baby, de e-commerce site bij uitstek voor independants en kleinere labels en raad de echte bluesliefhebber, voor zover hij ze nog niet bezit, aan dit kleinood aan te schaffen. Verplicht werk in de collectie van een zichzelf repecterende bluesfreak. Omdat Rootsville destijds de www-snelweg nog niet bereed, ben ik zo vrij deze parel nu aan U voor te stellen, naar aanleiding van het sublieme concert in Gooreind. En aangezien echte goeie bluesalbum nooit kunnen worden aangevreten door de tand des tijds voel ik mij geenszins ‘outdated’. Het is een naar de keel grijpend stukje bezielde en beklijvende muziek van Keith alleen, zoals de titel van het album al aangeeft. Daarom des te mooier en echter en eerlijker, het illustreert op treffende wijze het eenzame karakter dat de blues bijwijlen uitstraalt. Nooit voordien heeft enige harmonica virtuoos in het bluesgenre het gepresteerd om een volledig album alleen met zijn instrument en zijn stem te vullen. Keith Dunn deed het. Hij speelde de harmonica in op een analoge recorder en zong tussendoor in een ruk. In one take , with no dubs, zoals dat heet in vakjargon. Het was zijn bedoeling om een soort van mal temaken om aan andere muzikanten te laten horen waar hij heen wou. Maar het resultaat van deze opname klonk zo goed, zo oprecht en zo intimistisch, dat hij besloot het hierbij te houden. En het is inderdaad schitterend. Ik ga er niet over uitweiden hoe mooi deze CD wel is, best van al kan je de samples beluisteren op CD-Baby of op de site van Keith Dunn zelf. Tenslotte is muziek er om naar te luisteren, en niet om erover te lullen.
Eén ding wil ik wel nog kwijt, alle nummers zijn door hemzelf geschreven en ze klinken al meteen als klassiekers net als de enige cover die dit album telt : het door Sonny Boy Williamson vereeuwigde Willie Dixon nummer “Bring It On Home”. Als je deze CD beluistert, waan je je in de living met Keith Dunn tegenover je. Zelfs met je ogen open zie je hem haast zitten naast je TV-set. Zijn songs zijn van een beter allooi dan het gedoodverfde “ik stond deze morgen op met een houten kop en dat wijf van me was er vandoor met de facteur”. Zijn teksten zijn geëngageerd op een nagenoeg a-politieke manier, maar laten maar zelden iets aande onduidelijkheid over. Keith is op dat gebied recht voor de raap. En om dat te kunnen verwezenlijken is hij zijn eigen platenfirmaatje annex muziekuitgeverij gestart, om pottenkijkers te vermijden. Door zijn plaat aan te schaffen ondersteun je daarbij nog rechtstreeks een lovend initiatief. Niet wachten, je kan ze onmiddellijk bestellen via de links, links (sic) van deze tekst. Je hoeft geen url in te voeren. De bijdragevoor de aanschaf moet je echter zelf leveren. Veel plezier met het schijfje of de download, je gaat er geen spijt van hebben ! witteMVS
|
|
Tracks: 01. Strange Things Are Happening
|
|
more info: year: 2003-2009 artist: Keith Dunn
|
|